Tom de Bruin

De muurschildering is zichtbaar op een plek waar kunst en cultuur in Tiel samenkomt. De Agnietenhof, Zinder, Vlindertuin en in de toekomst de bioscoop. 

In dit ontwerp wordt de hedendaagse cultuur gecombineerd met de Tielse geschiedenis. Het Tielse aangezicht in de middeleeuwen samen met ballerina Livia, die zorgt voor verbinding. Livia staat symbool voor beweging (de Waal) en de schoonheid van de stad. 

Er is bewust gekozen om niet de hele muur te beschilderen. Op deze manier komt ballerina Livia tot leven. Ze staat als het ware los van de wand, als een toeschouwer van de stad. 

Schilderij stadsaanzicht in de middeleeuwen is van schilder G. Naber uit 1858. 

Het verhaal van Livia

In het hart van Nederland, waar de rivier de Waal als een zilveren lint door het landschap stroomt, lag de stad Tiel. Tiel was geen gewone stad; ze had een ziel, een ritme, een dans. En in die dans schitterde één figuur het meest: Livia, de ballerina van Tiel.

Livia was niet zomaar een danseres. Haar bewegingen vertelden de geschiedenis van de stad. Bij elke gracieuze pirouette bracht ze de draaiende wieken van de oude molens tot leven. Haar sprongen leken op de bloesems die in het voorjaar uit de fruitbomen opstegen, zacht en licht, gedragen door de wind. Met haar armen schilderde ze de golvende lijnen van de Waal en haar voeten tikten het ritme van de markt op de Plein. 

Iedere avond danste Livia op het plein bij de Waterpoort, waar de zon haar gouden licht over de stad uitstrooide. Mensen kwamen kijken, gefascineerd door hoe haar sierlijke bewegingen de levendige geschiedenis van Tiel tot leven wekten. Ze zagen de echo’s van romeinse handelaren, de bedrijvigheid van de fruitoogst en de feestelijkheden van het jaarlijkse Fruitcorso weerspiegeld in haar dans.

Maar op een dag, toen een zware storm over de stad trok, werd alles stil. De kraampjes bleven leeg, de bruggen trilden onder de kracht van de wind, en zelfs de rivier leek haar adem in te houden. Livia wist dat het haar taak was om het ritme van de stad terug te brengen. Ze trok haar spitzen aan, liep de regen in en begon te dansen. Haar bewegingen waren sterk en moedig, als de dijken die de stad beschermden. Haar sprongen waren hoog en vrij, als de vogels die boven de uiterwaarden zweefden. Langzaam maar zeker verstomde de storm, alsof hij werd meegevoerd door de melodie van haar dans.

Toen de zon weer doorbrak en een regenboog zich over de stad spande, wist iedereen het zeker: Livia was Tiel. Haar dans was het kloppende hart van de stad, de adem van haar geschiedenis en de belofte van haar toekomst. En zo bleef ze dansen, voor altijd verweven met de ziel van de stad aan de Waal.